Het is weer zover... We gaan weer een jaar afsluiten... Een jaar vol herinneringen, emoties, liefde, geluk, verdriet... Een jaar vol van alles... We laten iets achter om iets nieuws te gaan beginnen. En wanneer de klok 12 uur slaat, de champagne wordt ontkurkt en het vuurwerk begint te knallen, iedereen elkaar gaat kussen en een gelukkig nieuwjaar wenst... waarschijnlijk sta ik dan weer, zoals elk jaar, met mijn neus tegen het raam gedrukt mijn tranen te bedwingen en me melancholisch af te vragen wat ik nu precies achter laat en waar ik aan ga beginnen... Want ja, als je te veel nadenkt en een shitload aan emoties in je lijf hebt snap je gewoon de ballen niet van dat feestmoment...
Een jaar voorbij. Een jaar waarin ik intens gelukkig was, maar ook intens verdrietig. Een jaar waarin ik mezelf tegen kwam, meerdere keren. Een jaar waarin ik door modderde tot de laatste maand om erachter te komen dat er keuzes gemaakt moesten worden. Keuzes die ervoor moeten zorgen dat 2020 een goed jaar wordt en geen jaar van dweilen met de kraan open en achter de feiten aanrennen...
Vorig jaar rond deze tijd was ik in blijde verwachting van onze zoon. Ons tweede kindje. Hoe blij ik was met ons ventje in mijn buik, zo bang was ik ook. Zou ik het allemaal wel kunnen. Was ik wel geschikt genoeg om 2 kindjes op te voeden. Want ik zag mezelf nog altijd als de carrière dame die misschien altijd mama van 1 kindje zou zijn... Die carrière had plaats gemaakt voor een leven als mama met chronisch slaaptekort, maar wel een mama met de mooiste, liefste dochter ter wereld. (in mijn ogen natuurlijk) En nu zou daar een klein ventje bij komen. Hoe zou ik dat gaan handelen... En ik vroeg me, zoals vele andere denk ik, af of ik van een tweede kindje net zoveel zou kunnen houden als van een eerste. Inmiddels weet ik dat het antwoord op die vraag volmondig ja is...
Op 3 juni 2019 werd onze kleine man geboren. Met 49cm en 3120 gram lag onze zoon, onze Thijn, ineens in mijn armen. Intens gelukkig zweefde ik die week op een roze wolk. En om me heen stormde het, want de webshop besloot in mei en juni explosief te groeien. Gelukkig kreeg ik veel hulp van familie om tijdens de kraamweek toch onbezorgd te kunnen genieten, terwijl de webshop gewoon doordraaide.
Na 2 weken vond ik het genoeg geweest. De kraamhulp was weg, manlief ging weer aan het werk en ik vond dat ik genoeg op anderen had gesteund. Dus ik pakte het werk op alsof er niks gebeurd was om me de maanden erna regelmatig af te vragen hoe het toch kwam dat ik het allemaal niet helemaal rond kreeg naar mijn zin.
Tegen de tijd dat Thijn 3 maanden jong was, was ik redelijk op en was mijn verlof bij mijn parttime baan ook voorbij. Zoë en Thijn hadden de domme pech dat ze allebei besmet raakten met kinkhoest en vanaf daar begon een rollercoaster van emoties. Een booming webshop draaiende houden, 2 zieke kindjes, een huishouden, een huwelijk, een sociaal leven en een parttime baan bleken een garantie voor grijze haren.
Zo modderde ik door tot oktober, tot duidelijk werd dat dit niet werkte. Er moesten keuzes gemaakt worden, want alles half doen schiet gewoon voor geen meter op. Je maakt meer kapot dan dat je bouwt en wat ik wil is bouwen, niet kapot maken... Ik besloot mijn part-time baan op te zeggen en me volledig op de webshop en mijn gezin te gaan storten. Een keuze die door sommige mensen om mij heen als 'slim' werd bestempeld, maar die bij andere ook veel vragen en twijfels opriep.
2020 wordt voor mij dan ook een spannend jaar. Ga ik mijn dromen waar kunnen maken? Heb ik de juiste keuzes gemaakt in 2019? Vooralsnog ga ik met heel veel goede moed het nieuwe jaar in. Ik heb mooie doelen voor de webshop. Plannen om mijn sociale leven terug op te pakken, nadat ik ruim 3 maanden als een kluizenaar heb geleefd. Intenties om mezelf gelukkig te maken zodat ik mijn geluk kan delen met mijn familie, vrienden en voornamelijk mijn gezin. 2019 heeft mij meer dan duidelijk gemaakt dat mijn gezin op nummer 1 staat. En zo moet het denk ik ook zijn. Man, wat ben ik gezegend met deze prachtige kindjes. En wat wil ik met volle teugen van ze genieten, elke seconde van de dag...
Ja... ik weet het. Mijn goede voornemens zijn ambitieus, hoog gegrepen en misschien zelfs naïef. Misschien ga ik gigantisch op mijn bek en 100% sta ik om 12 uur met mijn neus tegen het raam te janken, zoals elk jaar. Maar ik wil dat 2020 in het teken staat van dromen en wensen. Voor mijzelf, voor mijn liefste vriendinnen, voor mijn familie... Voor iedereen die durft te dromen. Laten we ervoor gaan. Durf te dromen in 2020!
Liefs,
Jodie
'Mama van 2 kleine draakjes'