Hoe bevoorrecht ben je als je mama mag zijn van een prachtige dochter? En wat ben je toch een gigantische bofkont als een aantal jaar later blijkt dat je ook nog een mama mag worden van een kleine jongen... Voorop gesteld dat niet iedereen het geluk kent om een kindje groot te mogen brengen wil ik nog maar eens benadrukken hoe ontzettend dankbaar je mag zijn als het jou wel gegund is. Hoe heftig sommige fases van het ouderschap ook mogen zijn, je hart blijft altijd gevuld met een bepaald soort ware liefde...
Sinds een maandje ben ik 1 van die mega bofkonten die 2 prachtige kindjes groot mag brengen. Een diva peuterpuber die de hele wereld aan het verkennen is, veel te hard groeit, alles veel te goed snapt maar ook nog zo bijzonder kwetsbaar en klein is... En nu ook een inimini jongens kindje van nog geen 4 kilo dat nog aan het bijkomen is van het feit dat hij niet meer in mama's veilige buik zit, maar kennis maakt met de wereld terwijl hij eigenlijk nog weinig meer kan dan slapen, eten, huilen en een beetje om zich heen kijken wat er in vredesnaam allemaal aan de hand is...
Vorige week stapte ik dan ook met gepaste trots in de auto naar mijn werk om mijn prachtige kinderen te showen. Wanneer je een kindje krijgt is alles om je heen ineens zo relatief. Het zet je met beide benen op de grond terwijl je tegelijkertijd rondzweeft op een roze wolk die maar niet neer lijkt te dalen. Soms komt even het besef wat er eigenlijk de afgelopen weken allemaal gebeurt is in je leven en kan je wel janken door de impact die alles op je heeft, het volgende moment komen de moederlijke angsten om de hoek kijken (wanneer je met je 2 kleine koters voor het eerst de snelweg op gaat), maar veel vaker barst je hart haast uit elkaar van liefde... Alleen al door te zien hoe beide wondertjes rustig en vredig liggen te slapen in de auto waar jij juist zo'n angst voor had ontwikkeld de afgelopen weken... Puur, omdat ze erop vertrouwen dat jij ervoor zorgt dat ze veilig en gelukkig zijn...
En wat een gewaarwording dat dit soort liefde zich niet verdubbelde, maar eigenlijk verdriedubbelde. Wie had kunnen denken dat de liefde tussen broer en zus zo intens zou zijn... Zoë is een trotse grote zus die het liefst overal de kinderwagen voort duwt en iedereen vertelt dat na 9 lange maanden eindelijk haar lieve broertje geboren is. Niets of niemand kan nog op tegen de liefde die zij voelt voor dat kleine mannetje. En andersom ook! Thijn bekijkt zijn grote zus met nieuwsgierige ogen. Zodra zij om de hoek komt kijken stopt hij met huilen en wanneer ze een liedje zingt wordt hij meteen rustig. Gister wou Zoë haar broertje even bij haar in bed voor ze zou gaan slapen en daar lagen ze dan samen. Zoë met een trotse lach van oor tot oor en Thijn die naar haar lacht terwijl hij nog maar 4 weken oud is... Met tranen van liefde in je ogen merk je dan op dat die kleine kerel misschien nog wel meer interactie met zijn grote zus heeft dan met zijn papa en mama... Als dat niet bijzonder is...
Met volle teugen geniet ik van het mama zijn en alles wat erbij komt kijken. Hoe druk en vermoeiend het soms ook is en hoe lang ik me ook heb afgevraagd (en nog steeds afvraag) of ik het allemaal wel aan zou kunnen, werken, mama-zijn van 2, een eigen bedrijf hebben en dat met een beperkte energie voorraad, weet ik zeker dat ik dit voor geen goud had willen missen... Ik heb nu al angst voor het moment dat ik deze schatjes los zal moeten laten...
Blijf nog maar even klein...
Liefs,
Jodie
'Mama van 2 kleine draakjes'
Heb jij ook een lief, klein schatje in je leven? Vergeet dan niet de mooiste momenten vast te leggen, want het gaat allemaal al zo snel! Neem eens een kijken tussen onze fotolijsten en leg jouw mooiste herinneringen vast op een speciale manier...
